Igone de Jongh (35) is ruim tien jaar eerste soliste van het Nationale Ballet en wordt gezien als Nederlands beste danseres. “Ik geniet nog volop van het dansen, maar ben niet bang om het grote succes achter me te laten.”

Liefde
“De liefde staat centraal in mijn leven. Alleen vanuit een gevoel van liefde kan ik de dingen vol overtuiging doen. De liefde drijft mij. Het bijzondere ervan vind ik dat er zoveel verschillende soorten liefde zijn. Zo is er de liefde voor mijn moeder die helaas te vroeg gestorven is en welke ik koester. Een andere grote liefde is de liefde voor ballet. Ook is er de liefde voor mijn familie, mijn vrienden en niet te vergeten voor mezelf. De liefde voor mijn man is weer met niets te vergelijken en toen ik een paar jaar geleden moeder werd ontdekte ik ineens een heel nieuw gevoel van liefde: die voor mijn kind. Ik wist niet dat het bestond. Dat was echt een openbaring.”

Gevoel
“Ondanks dat ik met het katholieke geloof ben opgevoed, heb ik er niets mee. Ik geloof niet in ‘iets’ en vaar op mijn gevoel. Ik voel dingen aan, zonder dat ik het direct verstandelijk kan verklaren. Ik denk dat het ook te maken heeft met het dansen, waardoor ik heel erg lichaamsbewust ben. Ik denk bijvoorbeeld dat ik de aanwezigheid van mijn moeder soms voel. Dan kan ik haar zelfs ruiken. Terwijl ik totaal niet in dat soort dingen geloof, kan ik daar niet omheen. Het gevoel dat ik daarbij krijg vind ik gewoon heel erg fijn en ik heb verder geen behoefte om het te verklaren. Op mijn negentwintigste begonnen mijn hormonen mij parten te spelen en voelde ik heel sterk dat ik klaar was om een kind te krijgen. Mijn man en ik waren al ’n paar jaar gelukkig getrouwd, in mijn carrière had ik de top bereikt en samen een kind krijgen was mijn grootste wens. Dit gevoel overtrof alles. Vóór mijn moederschap was ik vooral heel erg met mezelf bezig, maar ineens kreeg ik een kind, waardoor ik voor het eerst in mijn leven zelf niet meer op de eerste plaats stond. Ons zoontje is nu vijf jaar, we genieten intens van hem en door hard te werken, danste ik snel weer als vanouds. De combinatie van mijn werk en een kind is behoorlijk zwaar, maar ik kan het aan. Ik weet en voel dat ik nog moet dansen. Mijn gevoel heeft me nog nooit verkeerde keuzes laten maken.”

Vrijheid
“Vrijheid is voor mij dat ik kan doen wat ik het liefste doe. In deze wereld met zijn vele keuzes, ervaar ik het als vrijheid dat ik al zo jong met zekerheid wist wat ik wilde doen. Dansen is topsport en vraagt veel energie, maar omdat ik van kinds af aan niets liever wil dan dat, is het nooit een opgave geweest. Natuurlijk moeten we als dansers hard werken en goed voor ons zelf zorgen en dat vergt discipline, maar dat heb ik nooit als belemmerend ervaren en heeft mij eerder vrijheid gegeven. Door te leren focussen op wat ik wil heb ik immers mijn dromen kunnen waarmaken. Bepaalde verhalen en films zoals ‘Black Swan’ hebben veel mensen een zeker beeld van de balletwereld gegeven. Dat het er keihard aan toe gaat en er veel jaloezie en nijd heerst, maar dat is zeker niet waar. Daarom vond ik het ook een heel goed idee dat er vorig jaar een documentaire werd gemaakt over het Nationale Ballet. Toen kon men tenminste nu eens zien dat we inderdaad keihard werken, maar daarnaast ook hele gezellige en gelukkige mensen zijn die gewoon heel goed weten wat ze willen en daar helemaal voor gaan.”

Overgave
“Als danser heb ik goed geleerd om de controle te hebben over ieder spiertje en peesje. Tegelijk moet ik me ook kunnen overgeven aan een choreograaf of aan een danspartner die me de lucht in tilt. Toen ik erachter kwam dat ik zwanger was, ben ik in de vijfde week al gestopt met dansen. Daar was men niet blij mee, maar ik vond dat ik óf danser was óf zwanger. Als ik op het toneel sta, wil ik precies weten wat mijn lijf doet en er volledige controle over hebben. Dan staat het in dienst van de voorstelling, nu stond het in dienst van mijn toekomstige kind. Die beslissing voelde als complete overgave, want ineens was ik alléén maar zwanger. Ik moest daarna maar weer zien hoe ik weer terug ging komen. Mijn zwangerschap was een intens gelukkige periode, waarin ik me alleen maar goed heb gevoeld. De bevalling was alleen ongelofelijk zwaar, terwijl ik écht wel wat kan hebben. Dat was van een ongekende pijn, waaraan ik me maar nauwelijks kon overgeven. De beloning was zo groot dat ik het zeker weer zou doen. Maar als ik weer zwanger zou worden, is het ook voorbij met het dansen. Dat ga ik dan niet nog een keer doen en komt er vast weer wat anders . Zoals bijvoorbeeld jong talent coachen wat ik nu ook al op kleine schaal doe en super leuk vind. Ik vertrouw op de loop der dingen. Dat is ook overgave.”