Petra Heyboer (65) is de vijfde vrouw van kunstenaar Anton Heyboer die nu acht jaar geleden is gestorven. Bij hem kwam ze destijds letterlijk en figuurlijk thuis. “Anton’s leven was één groot kunstwerk en het is mijn levensopdracht om dit zo goed mogelijk voort te zetten.”

Ik
“Vroeger wist ik totaal niet wie ik was. Mijn ouders hadden een druk bestaan en zeven kinderen, dus erg veel tijd en aandacht was er niet voor ons. Als kind moest ik vooral braaf zijn. Ik paste me altijd en overal aan. Zelfs bij het vak tekenen, wat ik graag deed, moest ik altijd dingen natekenen en kon ik nooit mijn eigen fantasie volgen. Bij mij heeft zich dat op latere leeftijd gewroken. Ik woonde toen net in Amsterdam en voelde me steeds minder goed in mijn vel zitten. Toen ik tijdens mijn balletles naar mezelf keek, schrok ik van mijn spiegelbeeld. Ik werd heel erg ziek en ben toen terug naar mijn ouders in Limburg gegaan. De dokters konden niets vinden, maar ik had ik het gevoel dat ik soms letterlijk stikte. Ik zat voor mijn gevoel helemaal vast en was totaal vervreemd van mezelf. Totdat ik bij een psychiater terecht kwam die mij door verwees naar een psychotherapeutisch instituut dat in die tijd heel vooruitstrevend was. Daar werd ik eindelijk serieus genomen. Ik kreeg allerlei soorten creatieve therapie, kon helemaal mezelf zijn en bloeide steeds meer op. Ik heb toen nog even overwogen om zelf creatief therapeut te worden, maar wilde toch liever wat anders. Na een periode als gastvrouw in een theater gewerkt te hebben, besloot ik ineens om een galerie te beginnen. Dat was zomaar een fantasie, want ik kende helemaal geen mensen uit de kunstwereld. Mijn moeder wel. Zij had een hechte band met Anton Heyboer, die destijds nog niet zo bekend was. Met haar ben ik toen bij hem op bezoek gegaan. Bij de vijfde keer dat ik bij hem kwam was het duidelijk dat we meer voor elkaar voelden. Bij hem kon ik eindelijk zijn wie ik was.”

Vrijheid
“Daar draait het toch om? Dat begint voor mij bij gemoedsrust. Alleen wanneer mijn gemoed op orde is kan ik ademhalen en heb ik de energie om goed de dag door te komen. Alle dingen te doen die ik echt belangrijk vind. Iedere dag pak ik daarom aan wat er gedaan moet worden of wat me dwars zit. Zowel op het praktische als op het emotionele vlak. Niets geeft mij zo’n onvrij gevoel als een reeks aan onafgemaakte of onopgeloste zaken. Vrijheid heeft daarnaast met geld te maken. Ik ben niet materialistisch ingesteld en hoef er ook niet veel van te hebben, maar wil liever geen geldzorgen. Dat beïnvloed je hele leven en handelen. Pas als al die dingen op orde zijn kan ik vrij leven en kan mijn creativiteit het beste stromen. Ik ben wars van laksheid en geloof in een zekere discipline om de dingen aan te pakken, zodat niets me meer in de weg staat. Die discipline heb ik vooral aan Anton te danken. Dat moest ook wel want ik bestierde de galerie en alles daar omheen. Hij hield mij enorm in het gareel én in de gaten. Je kunt het nog het best vergelijken met een mariniersopleiding. Het heeft me geleerd goed met mijn vrijheid om te gaan en er nu ook meer van te kunnen genieten.”

Stilte
“Ik vind het heerlijk om mensen te ontmoeten en naar bijzondere gelegenheden te gaan, maar ben het liefst ’s avonds zo veel mogelijk alleen thuis. Ik hoef er niet voor op een stilteretraite ofzo. Liever niet zelfs. Ik ben in geen dertig jaar op vakantie geweest. Zonder mijn kleurrijke omgeving en mijn eigen spullen voel ik me verloren. Thuis heb ik alles wat ik nodig heb. De stilte voedt en inspireert me. Anton leefde bijna geheel in stilte. Hij luisterde nooit naar de radio en televisie keken we zonder geluid. Alleen de stilte geeft mij de antwoorden op mijn vragen. Ik denk dat wanneer alles en iedereen wat stiller zou zijn, mensen vanzelf minder problemen zouden hebben.’

Loslaten
“Door Anton heb ik werkelijk leren loslaten, vooral ieder vorm van negativisme. Hij was onmiskenbaar positief. In vele opzichten was hij voor mij een Meester, ondanks dat ik moeite heb met dat woord. Wij - zijn eerste vier vrouwen en ik - waren voor hem zijn grootste kunstwerk. Zijn creatie. Hij heeft mij mede gecreëerd zoals ik nu ben. Hij doorgrondde mij als geen ander en zag bijvoorbeeld direct hoe mijn gemoedstoestand was. Wanneer hij stress, jaloezie of irritatie bij mij bespeurde, dan kon ik vertrekken. Dan was ik even in shock, maar werd me weliswaar steeds meer bewust van al mijn gevoelens zodat ik ze totaal kon doorvoelen en vervolgens kon loslaten. Ik kwam er achter dat ik bepaalde problemen niet altijd met mijn verstand hoefde op te lossen. Hij heeft me als het ware getemd. ‘Het leven is zó simpel’, zei hij altijd, maar wij maken het moeilijk door te veel over van alles na te denken. Goddank heb ik mijn intuïtie wel altijd gevolgd. Anders had ik hier nu niet gezeten.”

www.anton-heyboer.nl