Crossroads is het thema van dit nummer. Ga er maar aan staan of liever óp. Een crossroad, kruispunt of tweesprong, is altijd spannend, want hoe weet je nou zéker welke richting je op moet? Dat wéét je ook niet, dat voel je.

Alles heeft een begin en kent een einde, tenminste gedurende onze menselijke ervaring hier op deze aardbol. Met onze geboorte hebben we het eerste letterlijke kruispunt al gepasseerd, namelijk dat van onze moeder. We hadden geen keuze en moesten kostte wat het kost naar de uitgang. Daarna leefden we zo’n twee jaar in de – als we geluk hadden – veilige bubbel met onze ouders en dachten we nog nergens over na. Maar rond die tijd maakte ons bewuste denken langzaam aan zijn opwachting en begonnen we steeds meer te leren of liever gezegd: aan te nemen. Zo begrepen we dat we ‘iemand’ waren met een naam en van alles wat daar nog bij hoorde. De bubbel maakte hiermee ineens plaats voor de grote spannende wereld, waarin we onze plek moesten veroveren en maar zien te overleven. Zo kreeg je oorspronkelijke, vrije en onbevangen ‘spirit’ er een medespeler bij: het ego.

Zo dit was even een lesje psychologie van de koude grond en op een bierviltje. Wat ik maar wil zeggen, is dat die medespeler onze grootste uitdaging is. En aangezien ik op deze plek vaak over ego-ontmantelende zaken schrijf, doet de mijne mij iedere keer geweld aan. Ja heus, na al die jaren van schrijven, voel ik hem nog trekken en duwen en mij heel overtuigend toe brullen dat iedereen er nu ein-de-lijk achter zal komen dat ik écht geen schrijver ben en ik maar beter bij de plaatselijke plantsoenendienst kan gaan solliciteren (waar ik overigens ook geen schijn van kans maak met mijn allesbehalve groene vingers).

Doorgaan
Gelukkig heb ik een duidelijke afspraak inclusief een deadline (ik zeg nu liever: lifeline) en daarom weet ik dat het altijd goed komt. Linksom of rechtsom. Achteruit of vooruit. Laat ik daarom maar gewoon doorgaan bij waar ik de laatste keer gebleven was; crossing the river of change als metafoor voor de pittige operatie die me toen nog te wachten stond, nu precies twee maanden geleden. De operatie is goed verlopen en ik herstel snel. Alleen was het wel ‘jammer’ dat de chirurgen mij een half uur vóór mijn operatie kwamen vertellen dat er ‘helaas, helaas’ een inschattingsfoutje was gemaakt; in plaats van drie uitzaaiingen in mijn lever, hadden ze er bij nader inzien toch vijftien gespot en dat waren er te veel om te verwijderen. Gelukkig hebben ze wel een kleine meter dunne darm weg weten te halen met daarin de grootste boosdoeners.

Ondanks dat het een langzaam proces is, moest mijn eerdere hoopvolle verhaal toch weer even flink in de revisie. Another river had to be crossed. Daarom terug naar de tekentafel en me herinneren wat Dr. Ellen Langer hierover zei (zie mijn artikel Loser uit het vorige nummer). Dat de meeste artsen uitgaan van het absolute. Ze denken in cijfers, protocollen en prognoses en maar zelden out of the box. In ons bestaande, overbelaste gezondheidssysteem doet iedereen in ieder geval zijn of haar stinkende best, maar er is nog veel meer mogelijk. Als je er maar naar op zoek gaat.

Infobesitas
Ondertussen werd ik ook door mijn omgeving overspoeld met allerlei goed bedoelde tips en informatie. In combinatie met mijn eigen opgedane kennis door de jaren heen, leed ik daarom ook nog even aan infobesitas. Naar wie te luisteren? Ik dacht terug aan Jasmuheen, een Australische vrouw die destijds bekendheid verwierf met haar boek Living on light. Als zogenaamde breatharian leefde ze al jaren – geloof ’t of niet – van slechts de lucht en het licht. Ik interviewde haar bij mij thuis en ik weet nog hoe ze vol verbazing naar de hoeveelheid pillen en poeders op mijn aanrecht staarde. Volgens haar was dat een teken dat ik onvoldoende vertrouwen in de universele levenskracht had. Slik. De Amerikaanse meester bio-hacker Dave Asprey is juist van mening dat het leven manipuleerbaar is, waarmee hij zich aan de andere kant van het gezondheidsspectrum bevindt. De beste man schijnt meer dan zestig supplementen op een dag te verorberen. Bij hem vergeleken ben ik maar een mietje. Het antwoord ligt denk ik toch weer ergens in het midden en vooral in mezelf.

“Vandaag is de morgen waar ik me gisteren nog zo’n zorgen over maakte,” hoorde ik acteur Anthony Hopkins laatst ergens treffend in een filmpje zeggen. Daarom wil ik me niet laten verleiden tot doemscenario’s en me focussen op wat er wél is en nog zou kunnen. Omdat er bijvoorbeeld nog relatief weinig bekend is over het verloop van mijn zeldzame ‘k’, betekent dit dat er nog van álles mogelijk is.

Eigen schuld dikke bult
Onwankelbaar vertrouwen in het herstellend vermogen van mijn lichaam, zonder ook maar één spoortje van twijfel. Dát is wat er wordt gevraagd. Deze boodschap kreeg ik niet alleen van Ellen Langer, maar ook van andere leiders op dit gebied zoals Bruce Lipton, Joe Dispenza en nog vele anderen. Stuk voor stuk bepaald geen ‘Jomanda’s’, maar artsen en profs die hebben ontdekt dat onze genetische blauwdruk te beïnvloeden is door met name de kracht van onze gedachten. ‘Eigen schuld, dikke bult! Dan had je maar wat positiever moeten denken!’ Dat vind ik alleen nog steeds een enorme dooddoener. Want jeetje, wát ik niet allemaal heb gedaan om wat zielenrust te verkrijgen. Na de zoveelste veelbelovende cursus, workshop of training, verkeerde ik de eerste dagen erna nog in een soort van euforische staat, om alweer een week later met mijn oude negatieve geneuzel te worden geconfronteerd. Ook paste ik telkens de laatste biohack toe, waarvan ik hoopte dat dit dé magische truc zou zijn. Maar alle pleisters op mijn mond, bulletproof coffees barefoot walkings in de wereld voorkwamen niet dat ik toch weer zat te stressen voor een deadline en alle chemische stoffen die daarbij vrijkwamen door mijn lijf voelde razen. En van te veel stress weten we dat het ziekmaker nummer één is. Dat is me nu wel duidelijk.

Imagine
We kunnen ons omlaag of omhoog denken. Want als stress ons ziek maakt, betekent dat logischerwijs dat ontspanning ons beter maakt. Ik kan de heerlijke stofjes gewoon door me heen voelen stromen wanneer ik me blij en vrij voel. Het is hét bewijs dat we onze eigen apotheek gewoon aan boord hebben. Ons vermogen tot verbeelden is mega krachtig. En voor ons brein maakt het niet uit of iets écht is of dat we het ons heel levendig verbeelden. Stel je maar voor dat je in een halve citroen bijt. Ik weet niet hoe het bij jou zit, maar mijn speeksel- klieren werken gelukkig nog prima.

Het grote probleem is dat er ook altijd weer die ándere klier is, oftewel ons ego die zich er direct tegenaan bemoeit. Het ego noem ik ook wel ‘monster’ omdat hij met zijn monsterlijke suggesties mij graag de verkeerde kant opstuurt. Hij wil ons veiligstellen en komt daarom altijd direct met beren op de weg én de makkelijke oplossingen om die te vermijden. Denk aan opgeven, verdoven of afleiding zoeken. Als een waar monster bewaakt hij onze onbewuste overtuigingen die voor - schrik niet – 95 procent (!) ons gedrag en handelen bepalen. Want we kunnen misschien dénken dat we een idee aanvaarden, maar als we diep van binnen niet echt geloven dat iets mogelijk is, vergeet het dan maar.

Lift your spirit
Door het besef dat ‘monster’ een slim mechanisme ín jezelf is en ieder gevecht met jezelf gedoemd is te mislukken, kun je de strijdbijl begraven. Dat scheelt een slok op een borrel. Wanneer je je ego leert observeren en naar hem gaat luisteren, begrijp je dat hij je wil behoeden voor gevaar en je daarom graag in je comfortzone houdt. Nu je dat weet, kun je hem vriendelijk maar beslist laten weten dat JIJ (je oorspronkelijke vrije spirit) toch echt de baas bent. JIJ hebt hem nu namelijk door en met dat besef heb je hem al direct ontkracht. Op dit gegeven zijn ook de Dracula-verhalen gebaseerd. Wanneer er licht op die creep werd geschenen, verschrompelde hij ter plekke. Ik weet het; het klinkt té simpel om waar te zijn en dat is het ook. Net zoals mijn favoriete spiritual teacher Mooji altijd geduldig blijft herhalen: “The truth is simple, but the seeker for truth is complex.” Tell me about it!

Emoties zijn daarom niets anders dan energy in motion. Het zijn de verhalen die we er zélf aan koppelen die ons in het slechtste geval meer kwaad doen dan goed. Dit is die letterlijke dis-ease – de weerstand – die ik zo vaak voel. De uitdaging zit daarom voor mij in ten diepste doorvoelen wat ik voel, zonder er direct een verhaal aan te koppelen of ernaar te handelen. Zo wordt ieder stressmomentje een kans om onze ‘spirit-spier’ te versterken. Mijn gutfeeling is nu gelukkig beter dan ooit. Want ik kan misschien nog wel het één en ander op mijn lever hebben; uit mijn gut zijn de grootste ‘hobbels’ succesvol verwijderd. Dus kom maar op beste beren en machtig monster! Ik zie, hoor en voel jullie heus wel. Toch duik ik die rivier in en zwem ik vastberaden naar de overkant. Moeiteloos maar zeker niet té easy. Dat zou weer dodelijk saai zijn.