Had ik het maar nooit gezegd. Dat van die rust in Amsterdam. Dat is de Goden verzoeken natuurlijk. Hierna gebeurde er van alles om het tegendeel te bewijzen. Zo gingen ze drie panden naast ons grondig verbouwen en werden we ineens iedere ochtend rond zeven uur ons bed uit gedrild. Wat is dat toch met die bouwvakkers dat ze altijd zo vroeg mogelijk het meeste lawaai maken!? Dat duurt dan tot een uur of negen - de tijd waarop ieder normaal mens een beetje aan het werk gaat – en dan hoor je ze niet meer, alleen nog wat vaag geschuifel, gemetsel en – als het tegenzit – Skyradio of zoiets.

Gelukkig zijn ze voor ons huis ook de brug aan het afbreken. Die stond er al zo’n slordige driehonderdenvijftig jaar, maar nu, héél toevallig, net toen wij er kwamen wonen - leek het de gemeente een geschikt moment om dit project eens fijn aan te gaan pakken. De brugmannen drillen - bij wijze van afwisseling - overigens het liefst in de middag. ‘Je hebt ‘t gewoon aan je kont hangen’, verzuchtte manlief ooit toen we de eerste ochtend van de huwelijksreis in ons romantische optrekje aan de andere kant van de wereld werden opgeschrikt door een Balinese drilboor van de buren die toevallig die week ook fijngingen verbouwen.

Ik kan hem niet anders dan gelijk geven want waar ik ook ga of sta...the drilling follows! En als het geen drillen is dan is het wat anders wat erop lijkt. Zo was ik vorige week in Frankrijk en waren ze uitgerekend die dagen de olijfbomen in de gehele omtrek aan het bijsnoeien. Zo’n fijn meditatief ‘kettingzaaggesnerp’. Grrrrrrrrr!!!!! Gelukkig was het mooi weer en zijn we er maar veel op uit getrokken. De dag van terugkomst viel ik mijn neus in de Koninginnedagboter! Daar ontkom je nu eenmaal echt niet aan als je in hartje Amsterdam woont. Tussen de hordes opgefokte toeristen en laveloze provincialen lukte me het om ongeschonden het thuisfront te bereiken. Toen dat weer voorbij was begonnen ze met het bouwen van een gigantisch podium voor het concert ter ere van bevrijdingsdag. Dagenlang was het een chaos voor de deur, konden we niet parkeren en zat ik een halve ochtend vast tussen twee mega broadcastwagens die klem kwamen te zitten in de te nauwe bocht (omdat de brug wordt verbouwd).

Diezelfde avond - dé avond van het concert - kwam ik zelfs mijn eigen huis niet in. De gehele omtrek was wegens koninklijk bezoek hysterisch beveiligd en ik had geen bewonerspasje dat ik kon laten zien. Fijne bevrijdingsdag! Uiteindelijk met behulp van mijn paspoort toch weten binnen te komen alwaar ik de volgende uren naar een tamelijk suf concert heb zitten kijken. Sorry hoor, maar daarvoor al die moeite? Het leukste waren nog de zwemmende ‘vaandeldragers’. En die arme koningin maar blij zitten kijken. Ze had haar koninklijke hieltjes nog niet gelicht of het hele circus werd direct weer afgebroken. Ook dat duurde weer enkele dagen.

Ach ja, het kost wat centen, maar dan heb je ook wat! Ondertussen wil de gemeente onze vuilnismannen niet eens twintig cent meer per uur betalen en wonen we hier inmiddels met z’n allen op een gezellige vuilnisbelt. Deze is er de laatste dagen niet minder op geworden, want toen ik dacht dat we alles wel gehad hadden kregen we hier de volgende gekte: de Giro Mania! Urenlang konden we de stad niet uit of in en fietsten er een leger roze, seksloze mannen door de stad. Het lijken wel mieren met die idiote helmpjes en magere lijfjes. Waarom gaan ze gewoon niet lekker in Italië fietsen? Mijn auto maar ergens verder geparkeerd en naar huis gelopen. Een vette bon natuurlijk toen ik ‘um vanmorgen ging halen. Kennelijk stond ik net op de grens van ons vergunningsgebied. Adem in, adem uit. Tijd voor een yogalesje.