“Waarom blijven we niet gewoon thuis deze zomer?” stelde manlief voor. Zijn vraag bleef even in de lucht hangen, maar viel al snel prettig bij me binnen. Ja, waarom ook eigenlijk niet? Er waren wat wijzigingen in de vakantieplannen gekomen waardoor onze geplande vrije tijd in de verdrukking kwam. Ik had natuurlijk al de hele week naar het punt van (inmiddels bijna) vertrek toegewerkt en was - zoals gewoonlijk - nog niet echt op schema.

Een gevoel van opluchting maakte zich van mij meester. Vakantie van het op vakantie op moeten!!! Wat ’n briljant idee! Ik was nog nooit in één klap zó ontspannen geraakt. Alsof ik net drie weken van een strandvakantie was wedergekeerd. Maar dan wel met beschermingsfactor 100, gezien het ontbreken van enige nuance bruin op mijn nog lichtgevende benen. Dan gaan we wel voor één keertje voor een kuurtje onder de snelbruiner! Alhoewel…..wat ’n onzin! Waarom zou ik eigenlijk? Madonna loopt er toch ook altijd all over white bij, dus waarom ik niet? Pure tijdwinst ook, want nu zouden we hier - naast het genieten van ons heerlijke huis - volop leuke dingen gaan doen.

We zijn altijd zo druk, druk, druk dat het van leuke ontspannen zaken thuis ondernemen bar weinig komt. Daarvoor moeten we op vakantie. Even weg van alles. En daar zit ook wel wat in, want hier blijven het onkruid en de onbetaalde rekeningen je toch aanstaren. Gelukkig ben ik al goed geoefend in het ontwijken hiervan en leverde dat ook nu geen problemen op. En als klapper op de vuurpijl was het deze week ook nog eens stralend weer en konden we genieten van een dagje strand, alternatieve fietstochten en wandelingen met de hond én de Amsterdamse terrassen waar zowaar óók zomaar plaats was! Gékkenhuis!! Of eigenlijk juist helemaal níet, want nu iedereen massaal vertrokken is om de rust elders te zoeken lijkt Amsterdam ineens tot een soort stilte-oord te zijn verworden. En ohhhh wat is dat genieten zeg!! Afgezien van mijn vrienden mag iedereen van mij lekker op vakantie blijven. Mijn zegen hebben ze.

Naar aanleiding van ons ‘blijfbesluit’ kreeg ik ook nog een krantenartikel van een vriend opgestuurd. ‘Vakantie in eigen stad: Hoe voelt dat?’ stond er boven. Het ging over het feit dat met name steeds meer Amerikanen ervoor kiezen om de vakantie dichter bij huis te consumeren. Een en ander bleek uit het rapport ‘No-Vacation Nation’ van een Amerikaans onderzoeksbureau. Tot mijn grote verbazing blijkt Amerika het enige westerse land te zijn waar werknemers geen recht hebben op betaalde vakantiedagen (die daar trouwens al heel schaars zijn). Tel de economische malaise daarbij op en je begrijpt waarom de Amerikaanse middenklasse steeds meer bij huis vakantie viert.

Vanwege de sociale druk om op vakantie te gaan, is er inmiddels ook een alom geaccepteerde term voor ontwikkeld, te weten een samenvoeging van stay en vacation: de zogenaamde staycation. Thuisblijven? Nee hoor wij nemen een staycation! Dat klinkt toch heel wat sexier nietwaar? En ‘blijfkantie’ vind ik ook niet echt een optie. Overigens bestaat dit fenomeen in Amerika alweer enige tijd, maar hier is het nog helemaal hot en hip. Ben ik ook ‘es bij de tijd! Daarbij sparen we lekker wat geld uit en is het goed voor het milieu dus ook nog ‘es hartstikke duurzaam. Jéétje wat een wín-wín-wín-situatie in alle opzichten! Poeh, Wat zijn we lekker bezig!

En als ik van die gezellige weertypes op tv hoor dat er langs de zuidelijke kusten ware hittegolven heersen, ben ik helemaal blij. Niets voor mij die verzengende hitte! Helemaal niet erg dus om hier te zijn. Daarbij ga ik in oktober 2 weken naar Australië om mijn béste vriendin te bezoeken. Oeps, wel een beetje paradoxaal verhaal; ineens naar het andere eind van de wereld, zo net na mijn staycation… Maar ja de vriendschap hè! Daarvoor is geen berg te hoog en geen zee te ver. Een echte Saltcation zou ik het daarom willen noemen!

The Great Americain Staycation, Matt Wixon, ISBN - 13: 978-1605506562