De één is allergisch voor aardbeien, de ander voor pinda’s, katten of parfum, maar ik ben allergisch voor geluid. Irritant geluid wel te verstaan. Ik heb namelijk ook een favoriete geluiden top tien waaronder die van rijden of lopen op een grindpad of door verse sneeuw, het geluid van de zee, van een zacht windje door de bomen of van de regen die buiten valt wanneer ik lekker in m’n bed lig. Zomaar een greep van geluiden die op een bepaalde manier de stilte juist accenturen.

Niemand houdt natuurlijk van druppende kranen, dreunende bastonen of snurkende partners, maar ik hoor deze geluiden zelfs van verre - op een afstand dat een normaal mens ze niet hoort zeg maar. En in plaats dat mijn overgevoelig gehoor - in navolging van mijn zicht - ook gestaag zou afnemen, lijkt het vreemd genoeg met de jaren alleen maar toe te nemen. Ik ben nog waakser dan de hond. Dat lijkt misschien wel handig, maar is toch knap lastig als je in hartje Amsterdam woont. Ik ben daarom altijd blij als de zomer voorbij is, iedereen zijn hol weer in verdwijnt en de avonden en nachten stil zijn.

Gelukkig hebben we ons huis aan alle kanten goed geïsoleerd dus de buren horen we niet. Waarom ga ik niet op het platteland wonen, vraagt menigeen zich af. Omdat ik nu eenmaal van Amsterdam houd en op het platteland vast wel weer andere irritante geluiden zijn, zoals hanengekraai in de vroege ochtend of een verdwaalde tractor. Het schijnt overigens dat er in Nederland nergens een plek is waar het helemaal stil is. Overal hoor je in de verte wel iets van geluid: van een weg, trein, vliegtuig of wat dan ook. Maar ja zo héééél erg stil - dat deze oorverdovend wordt - vind ik ook weer niks. Dat is ook niks want stil is stil. Dat is net zoals wanneer het te donker is en je echt helemaal níets meer ziet. Daar word ik spontaan claustrofobisch van, want ik moet wel ergens een kiertje licht kunnen ontwaren voor het nodige perspectief.

Maar goed waar was ik gebleven... Stilte, maar het gaat mij dus voor al om de rust en die zit natuurlijk in je zelf. Een beetje profi-yogi is immers ook in staat om te mediteren midden down-town Delhi. Maar ja - want laat ik vooral wel eerlijk blijven - ik val nou niet echt onder de categorie ‘yogi- types’. En zonder nou direct in een psychologische verhandeling te geraken: die onrust komt dan ook voort uit de drukte in mijn hoofd. Daar is het vaak spitsuur met een scala van lawaaierige gedachten. Dat is ook de reden dat het me ooit een goed idee leek om aan een zogenaamde ‘stilte-retraite’ deel te nemen. Daar zou ik leren oefenen met stilte: Om bewust onze energie en aandacht weg te halen bij de verleidingen in de buitenwereld. Het zou de optimale mogelijkheid bieden om diep naar binnen te gaan om het mentale gebabbel te verstillen en diepe rust en innerlijk vrede te ervaren. Wauw! Dat klonk veelbelovend. Het leek me wel wat.

Zodoende belandde ik in een soort van klooster met nog een tiental medecursisten en mochten we de eerste dag - bij wijze van afbouw - nog een beetje praten. De drie dagen erna mocht er niet meer gesproken worden. Wel luisterden we naar lezingen, deden we yoga-oefeningen en maakten we boswandelingen. De eerste dag dacht ik werkelijk dat ik gek zou worden! Hoezo stilte? Het leek wel een kermis in m’n hoofd en tijdens het eten moest ik een constante aanval van slappe lach onderdrukken. Het voelde zo onwennig om daar te zitten, tussen die serieuze gezichten met al die tafelgeluiden, zonder ook maar één woord te zeggen. Maar na de tweede dag vol stilte leek het of alsof de drukte zich gewonnen gaf en m’n hoofd zowaar leger én stiller werd. En na de derde dag genoot ik zo van de rust in mezelf dat ik me niet kon voorstellen dat ik ooit nog wilde praten (ja, zo kan dat gaan bij mij). Helaas moest dat wel weer op de vijfde dag. Echt heel jammer - vond ik - en nam me stellig voor veel minder te gaan praten om zo de rust in mezelf te bewaren. En zo geschiedde. Yeah right - But not!

Toch blijf ik het proberen, want Nederland wordt alsmaar voller en stilte daarmee schaarser. Dus vertrouw ik maar op de wijze woorden van mijn yoga-leraar : “With practice all will come, so never give up hope.” En hoop is ook wat ik jullie toewens voor het nieuwe jaar (wanneer je dit leest hebben we de gevreesde 21-12-2012 in ieder geval al overleefd). Een KNALLEND 2013 dus toch maar toegewenst!

www.geluid van nederland.nl (Hoe klonk Nederland en hoe klinkt het vandaag?)
www.artofliving.org (Art of Silence cursus)