Piep, piep! Een sms-je. Van Natasha B., het opperhoofd van Salt. ‘Hey Rox,!’ lees ik. ‘Heb jij zin en tijd om volgende week voor 4 dagen mee naar Wales te gaan voor het maken van een reisreportage?’. Slik. Ik voel een mengeling van opwinding en weerstand zich van mij meester maken. Een hiking and biking –reisreportage!

Waarom vraagt ze dat aan mij? Daar deed ik toch niet aan! Schreef ik niet in een vorige column dat ik juist zo blij was dat ik géén reisreportages hoefde te schrijven. Had ze dat niet gelezen ofzo? Daarin had ik min of meer ‘opgebiecht’ dat ik niet echt ‘n happy and easy traveller ben, terwijl ik notabene voor een happy travel blad werk! Nou niet iets om trots op te zijn dus. Maar eigenlijk ben ik vooral geen happy leaver ! Want eenmaal weg dan gaat het wel, maar het thuisfront achter laten... Dát is het hele punt.

Of ik nu voor een weekend of een jaar vertrek, ik verander consequent in een neurotische bergmarmot (verzin ik ter plekke) die alles, maar dan ook alles geregeld moet hebben voordat ze vertrekt. Voor de echt belangrijke zaken kan deze impuls nog wel nuttig zijn. Maar ik maak mezelf wijs dat ik pas écht rustig kan vertrekken als ik ook mijn minstens tien jaar opgespaarde fotocollectie heb bijgeplakt en daarnaast de honderden uitgescheurde recepten leuk in een boekje zijn gerubriceerd. Tja, dat gaat never nooit lukken en dus blijft weggaan een probleem. En nu word ik gevraagd om volgende week te vertrekken. Daar heb ik toch geen tijd voor, denk ik stiekem. Maar ja, het is wel werk. Zenuwachtig blader ik door mijn agenda (ja, ja ik heb nog steeds een ouderwetse Filofax).

Oeps! Een maagdelijke blanke week-pagina staart mij uitdagend aan! Niets houdt mij tegen. Koortsachtig probeer ik nog wat goede redenen te vinden voor een goed afhaakexcuus. Ik moet nog met de hond naar de dierenarts en moest manlief niet heel hard repeteren voor zijn komende stuk? Ik kan hem nu toch niet alleen laten!? Ja, dat is ’n goeie! Enigszins opgelucht bel ik naar de redactie. “ Ja , hoi Natas! Wat leuk dat je aan me dacht,” probeer ik zo nonchalant mogelijk te klinken. “Maar ja, wel nogal korte termijn hè, want je weet ik ben druk en...” Mijn woordenstroom wordt resoluut door haar onderbroken. “Luister schat, je loopt al jaren aan m’n kop te zeuren dat je zo graag ook ‘es een reisreportage wilt maken. Ik was het liefst zelf gegaan, maar het gaat dit keer echt niet lukken, dus ik zou zeggen; grijp je kans! Ik hoor het graag vandaag nog van je!” En net voordat ze ophangt: “Trouwens, heb je je column al af?”

Nee, die had ik nog niet af. Maar ja, dat komt altijd goed. En waarom dan eigenlijk ook niet die reisreportage? Haar woorden klinken nog na in mijn hoofd. Ach, what the heck, live dangerously! Ik ga mee! Voordat ik misschien nog van gedachte verander, bel ik N. direct terug. “Ja, hoor! ik doe het!,” hoor ik mezelf iets te hard roepen alsof ik een applaus verwacht. “Lijkt me logisch,” antwoordt ze droog. “Ik ga je ticket boeken!” Nu kan ik echt niet meer terug. En of ik ook nog de foto’s wil maken. “Je hebt toch zo’n mooie ‘Pen’ –camera?”

“Ja, maar ik heb de gebruiksaanwijzing nog steeds niet uit….dus is I-phone kwaliteit ook goed?”, probeer ik voorzichtig.

‘Nee! En hou toch op met je gebruiksaanwijzing. Ga dat ding nou ‘es gewoon gebruiken! Jij moet wat minder denken en gewoon gaan doen!’

Gelukkig is N. altijd duidelijk en was Just do it! niet mijn favoriete slogan? Daar heb ik ook al eens over geschreven. Maar nu even stoppen met denken en schrijven en gewoon maar eens gaan DOEN! Ik werk niet alleen voor Salt, maar Salt werkt ook voor mij. Beetje meer zout in de bips! Jullie gaan het lezen (en zien!)……