Soep is mijn lievelingskost. Het maakt niet uit welke. Van mijn slordige twee meter lange kookboekenplank wordt zeker zo’n halve meter ingenomen door boeken die alleen maar over soep gaan. Als ik nooit meer iets anders zou kunnen eten, vind ik dat geen probleem. Zelf als ik ergens niet van houd, vind ik het ineens wel lekker zodra er soep van is gemaakt.

Courgette bijvoorbeeld is geen groente die mij kan bekoren, maar fijn gepureerd in de soep vind ik het ineens heerlijk. Soep vind ik daarom iets magisch hebben. Iets alchemistisch bijna, want door het mengen van verschillende ingrediënten, het pruttelen, roeren en daarna laten trekken, ontstaat er toch weer wat nieuws. Soep heeft ook zoiets huiselijks en knus. Wanneer ik bij iemand thuis kom en er staat een pan dampende soep op ’t fornuis, wil ik er direct blijven. Maar ook koude (rauwe!) soep, zoals gazpacho gaan er bij mij in als koek.

Ik geloof dat er weinig is waar ik nog geen soep van heb gegeten. Alhoewel? Vorige week werd mijn aandacht ineens getrokken door een krantenartikel met de naam Plastic Soup. Die twee gaan echt niet samen! Dat dit ook geen fijn verhaal was, bleek al snel toen ik het las. Deze term is namelijk bedacht door de Amerikaanse noeste zeezeiler en Vietnam veteraan Charles Moore die heeft kunnen bewijzen dat met name onze oceanen tot plastic kerkhoven zijn verworden. Door verwering, zonlicht en golfslag valt dit plastic uit elkaar in kleine stukjes. Dit leidt tot ernstige verontreiniging. De oceanen beslaan 72% van het aardoppervlak en zijn onze voornaamste zuurstofleveranciers. Voor meer dan de helft van de wereldbevolking is de oceaan de voornaamste voedselbron. Dus ga er maar aan staan! Ik blijf me altijd verbazen over de vele plastic flesjes die ik overal zie rondzwerven. Volgens gezondheidsgoeroe David Wolfe (zie interview elders in dit nummer) is drinken uit plastic zelfs ongezond aangezien het plastic ook nog giftige stoffen afgeeft.

Het wondermateriaal dat ooit zo’n uitkomst bleek, zal daarom onze ondergang worden als we niet ingrijpen. Ik verbaas me er regelmatig over hoeveel (lees: bijna alles) in (onnodig) plastic is verpakt. Van het meest miniscule snoepje tot mega apparaten. Volgens onderzoek schijnt dat een mens gemiddeld zo’n 140 kilo plastic per jaar gebruikt waarvan minstens 6,4 miljoen ton in de oceanen belandt. Daarbij komt nog dat we 50 % van het plastic dat ons consumptiepad kruist binnen een kwartier wegdonderen! Zoals die plastictasjes uit de winkel. Ik doe nog wel eens een poging om een hele verzameling weg te brengen naar de ‘tassenbol’ van onze buurt natuurwinkel, maar maak me tegelijk wel eens schuldig aan het ‘onopvallend’ meepikken van een Albert Heijn tas als ik per ongeluk m’n eigen ‘shopper’ ben vergeten. Appie Happie heeft overigens sinds deze week al het goede voorbeeld gegeven door de gratis, doorzichtige plastic zakken af te schaffen. Dat lijkt misschien niet veel soeps, maar je zou de dagelijkse hoeveelheid nog niet in ‘n heel flatgebouw kwijt kunnen.

Mijn voornemen voor het nieuwe jaar is dus plasticbewuster te gaan leven en dat betekent helaas - zelfs af en toe - ook géén biologische tomatensoep van Unox, want ondanks lekker, wél in plastic verpakking. Zucht…. Je mag me écht voor alle soepen wakker maken, maar niet meer voor die in plastic. Daar lig ik al wakker van.

www.plasticsoupfoundation.org