Jong geleerd

Voor alles is een eerste keer, zo ook voor het drinken van alcohol. Als kind greep ik daar niet vanzelf naar. Dat moest iemand me leren…

'Toe maar, probeer eens ’n slokje! Dat hoort ook bij volwassen worden.' Ik hoor het mijn moeder nog zeggen, terwijl ze me haar glas gevuld met een donkerrode, zurig ruikende drank voorhield. Voorzichtig nipte ik er aan en spuugde het direct weer terug in het glas. Getver! Smerig vond ik het. En zo ging het ook met koffie. Daarvan begreep ik ook nooit wat grote mensen er lekker aan vonden. En juist die twee zaken - alcohol en cafeïne (en ook nog meer wat daar op leek, maar daarover later meer) ben ik op ’n zeker moment iets té lekker gaan vinden en met name het effect ervan. 

Toen ik alleen nog water, melk en limonade dronk

Southern Comfort & Sambuca

Want natuurlijk ging ik deze twee-  net zoals bijna iedereen - uiteindelijk ook drinken: koffie vanaf mijn puberteit (met behulp van véél melk en suiker) en alcohol ’pas’ rond mijn twintigste.  Daar werd ik direct losser van. Na enige glazen daalde de opgekropte chaos in mijn hoofd heerlijk neer en rolde zich uit als een zacht, soepel kleedje, waarop mijn drukke hersenen even lekker konden bijkomen. Althans zo voelde het.

Rond mijn twintigste begon ik ook andere drankjes te drinken, zoals Southern Comfort met jus dat door mijn veel oudere vriendje destijds werd geïntroduceerd; een lekker zoet drankje, waar ik al snel giechelig van werd. Ook Sambuca - dat hele gemene zoete brouwsel met koffiebonen - werd de standaardafsluiting van menig etentje buiten de deur. En vaak bleef het er niet bij één. Maar de volgende dag ging ik gewoon weer vrolijk naar m’n werk. Toen droogde ik nog makkelijk op.

Eens een dief

Om een lang verhaal kort te maken: op een gegeven moment werd het te veel en was het domweg niet leuk meer. Ik wilde wel minderen, maar hoe harder ik van alles probeerde om dat voor elkaar te krijgen hoe minder het lukte. Bij iedere kater beloofde ik mezelf plechtig dat het nu voorlopig écht de laatste keer was, om mezelf binnen de kortste keren weer voor de bijl te zien gaan. Alles begon er onder te lijden en ik wist dat faliekant stoppen de enige oplossing was. Ik wilde voluit léven en mezelf niet langer meer voor de gek houden.

Tenslotte ben ik op aanraden van een vriendin bij de AA (Alcoholics Anonymous) beland, waar ik jarenlang het 12 stappen programma heb gevolgd en veel heb geleerd. Over de illusie van alcohol en andere drugs, maar vooral over mezelf. Bij AA ben je  echter voor altijd een verslaafde en is volledige abstinentie een voorwaarde voor ‘lidmaatschap’. 'Eens een dief altijd een dief' is hun motto. Maar is dat wel zo? In mijn volgende posts kan je lezen hoe ik me onder dat juk vandaan heb gewerkt.

Voel jij dat je eigenlijk te veel drinkt (of gebruik je andere drugs)? Zou je er graag anders mee om willen gaan en vind je het lastig om erover te praten? Wil je minder drinken en weer leren voelen waar je grens ligt? Als jouw coach kan ik je daar bij helpen.

Benieuwd? Lees dan verder...